Ik kijk met een fantastisch gevoel terug naar de vernissage van mijn afstudeerproject. Er was veel volk die avond op de tentoonstelling en ik genoot ervan om iedereen te informeren over mijn project. Ik vertelde met veel plezier vanwaar de inspiratie kwam voor mijn onderwerp, hoe het was om de twee ongetrouwde, samenwonende broers te fotograferen en welk gevoel ik wou weergeven met mijn foto's.
Ik lichtte toe waarom ik had
gekozen voor deze manier van presenteren en hoe ik meer wou doen dan 'gewoon tentoonstellen'.
Ik wou een sfeer creëren, de wereld van mijn onderwerp nabootsen, waar degenen die langskwamen konden instapten. Leuke reacties zoals 'Vinden ze het niet erg dat er zoveel volk door hun living loopt?' en 'Het enige dat nog ontbreekt, is een Leuvense stoof.', laten zien dat mijn opzet geslaagd is.
De momenten dat ik aanwezig was op de tentoonstelling ben ik letterlijk en figuurlijk in de bloemetjes gezet. Ik heb zoveel prachtige complimenten gekregen, wauw! Zo zalig was dat! Zowel mijn foto's als mijn aanpak van in beeld brengen werden geprezen, net als mijn manier van presenteren en het feit dat ik door de gemaakte opstelling de bezoekers meenam in het verhaal. Er was zelf iemand die zei dat het eraan te zien was, dat dit niet de eerste keer was dat ik tentoonstelde. Toen ik zei dat het wel degelijk mijn eerste tentoonstelling was, was die onder de indruk. Dat was ik ook, van het hele gebeuren en dat straalde van me af. Die tentoonstelling is een moment dat ik altijd zal blijven koesteren.